Om antwoord te geven op je vraag; Ja het kan kloppen dat je erg moe bent na een avondje playfulness.
Stephen Porges, de wetenschapper achter de Polyvagaal Theorie noemt het zelfs ‘neurale fitness’. Je traint tijdens het spelen namelijk je centrale zenuwstelsel en hersenen.
Door regelmatig te spelen leert het zenuwstelsel te navigeren tussen hoge en lage opwinding. Zo leert het zenuwstelsel zich flexibel aan te passen aan situaties.
Een avondje Playfulness ie een ware workout voor je brein.
Voeg daaraan toe dat je met een nieuwe groep mensen speelt (hallo veiligheid), je comfort zone uitrekt (weer die veiligheid) én spelen ongevraagd een spiegel voorhoudt (drie op een rij)…. Hoppa; je hebt een marathon gelopen.
Weet je wat het échte probleem is? We denken dat we zonder trainen een marathon kunnen lopen. We gaan elke dag naar ons werk en klaren het klusje op dezelfde manier als dat we het gister hebben gedaan, want zo werkt het toch? Maar zo werken onze hersenen niet. We worden speels geboren, het is aan ons om dit te blijven trainen. Als er vandaag aan jou wordt gevraagd om een Mud run te lopen dan zou je misschien wel opdagen en spierpijn overhouden maar de kans is groter dat je helemaal niet gaat. Dit is nou precies wat wij vragen van onszelf; We hebben NU een origineel idee nodig. We moeten NU ontspannen. We moeten nu plezier hebben. Zonder enig training kom je vast op een idee uit maar kans is nog groter dat je geblokkeerd raakt en zegt, ik ben helemaal niet creatief. Ik ben overspannen. Ik ben werk moe. Dit is gek. Dat is stom. Dat ken ik niet.
“Spelen is net zo essentieel als slaap” van Stuart Brown, speeldeskundige,
Slapen doen we keurig iedere nacht. Spelen doen we zelden. Oeps. En volgens Brown verliezen mensen die niet spelen hun optimisme, worden somber en raken vastgeroest.
Werk Spel aan de winkel dus!
Je hebt geluk, de zenuwstelsel en hersenen zijn neuroplastisch. Dat wil zeggen dat ze leren op basis van gebruik. Dus ook die blokkade, verveling, onrust, kritische stem die je soms voelt tijdens het spelen en/of in het leven zijn met spel weg te trainen. Tijdens het spelen ervaar je namelijk dat er na verveling iets moois kan ontstaan, dat die kritische stem onzinnig is. Je ervaart dat niet alles een gevaar is doordat je er doorheen kan spelen en zo leuke emoties kan koppelen. Speel je vrij dus.
Met theater speel je natuurlijk ook. Toch is dit anders dan Playfulness. Theater is een kunstvorm en wordt geassocieerd met schoonheid. Het publiek is, naast de regisseur een belangrijk onderdeel. Zij geven feedback over je spel. De druk om te presteren kan blokkerend werken, tot aan een punt dat je afhankelijk wordt van feedback of applaus. Hierdoor verlies je creativiteit, lijk je op een robot en je interne criticus voert het hoogste woord.
Dit geldt trouwens voor alle kunstvormen; schilderen, boetseren, dansen, muziek enz.
Mijn advies is dan ook altijd; leer de kunstvorm, en ga dan weer leren spelen! Of andersom. Spelen is net zo essentieel als de kunstvorm zelf.
Maar ik dwaal af; ja het kan kloppen dat je erg moe bent. Ja dat komt door het spelen. Ja dan ben je super goed op weg.
Slaap en speel lekker!
Meer lezen over de Polyvagaal theorie en mijn ervaring doe je in deze blog
Hersenen die een spel spelen. Lees niet verder als je heerlijk onbewust verder wilt leven.
Meer lezen over mijn ontdekking; ik kan theater spelen maar ik ben niet speels, lees je hier:
Druk, moe een dubbelleven? Dan moet jij spelen.