Goed voorbeeld doet volgen, dacht ik gisteren na een werkdag op een nieuwe locatie.
Eigenlijk volgen we elkaar ons hele leven lang.
Ja zelfs ik die altijd een beetje moeite heeft met groepen. Zodra het ergens te leuk, te gezellig of te veel een hype wordt ben ik alweer weg. Voor ik die een vrouw kiest in plaats van een man maar zich ook niet in een hokje van de LHBTQ- enz. alfabet wil zetten. Nee ik pretendeer dat ik altijd mezelf wil zijn. Ik heb een afkeer naar kudde gedrag, wil altijd anders, op mezelf. Het hele corona gedoe? Ik neem bewust geen mening, dat doet de rest wel.
Ik vind er ook altijd wat van. Als andere mensen zichtbaar volgen.
Dat zie ik vaak op Social media. Veel kopietjes, veel dezelfde manieren. Een soort van ‘10 manieren om’ je product te verkopen.
- Doelgroep helder,
- weggever, naar binnen leuren,
- nog even op de mailinglijst en hoppa je bent binnen.
Of ondernemers die dat éne stukje van zichzelf zo opblazen dat ze daar alleen maar over kunnen delen. Van burn out naar succesvol carrière vrouw, van schulden naar rijk. Gezien bij een ander en nu zelf toepassen.
Logisch natuurlijk. Want dat zorgt voor meer volgers. Goed voorbeeld doet volgen.
Steal like a artist, een boek van Austin Kleon beschrijft dit zo mooi in 10 dingen die je moet weten over creativiteit.
‘Beter slim gejat dan slecht bedacht’. Want niemand heeft een eigen stijl, in het begin doen we allemaal onze helden na. Niet kopiëren maar je laten inspireren. Totdat je een eigen stijl hebt gevonden. Geniaal vind ik dat.
- Kopieer,
- onderzoek de verschillen,
- dat vergroten of verkleinen en daar zit jouw eigenheid.
Dus, zelfs ik volg.
Mijn superhelden zijn,
- de Blogacademie van Kitty Kilian, https://www.deblogacademie.nl/kitty-kilian/
- The school of Play Xandra van Hoof, https://www.theschoolofplay.nl/
- Mijn eigen zakenpartner en vrouw Claudia van Ede, www.boinktheater.nl
- En ok Oprah ook wel een beetje.
Totdat je geen held meer ziet, jij ineens door hebt dat jij niemand kan of wil volgen.
Ik ondervond dit tijdens een clownerie oefening op The school of Play genaamd ‘Twee koekjes – twee krukjes’. Ik moest samen met een ander zitten en kijken wat er ontstond.
Thats it? Nou nee.
Er ontstond een explosie van onrust in mij. Er ontstond niets, ik volgde! Ik wilde niet maar ik deed het wel. Ik was zichtbaar aan het volgen. Ik wilde anders, ik wilde roepen STOP met spelen! Ik wil SAMENSPELEN. Ik doe jou na, dat wil ik niet. Maar ik deed niets. Ik wilde niet de spel van de ander blokkeren. Ik wilde de ander niet teleurstellen. Ik wist ook niet hoe.
Op mijn nieuwe werkplek bijvoorbeeld. Daar spelen ze nauwelijks. Moet ik daar dan ineens spelaanbod gaan geven? De held spelen, moet dat nou?
En ja, ik vind hier wel wat van.