Het leven begrijpen, denk ik

Ik loop weer te neuriën. En als het even kan hardop met een huppel erbij.

Niet omdat ik bijna jarig ben, nee. Eindelijk begrijp ik het leven.

Althans dat denk ik.

Kijk met 20 moest ik studeren en wilde ik zo snel mogelijk samenwonen. Daar ging het leven toch om. Huisje, boompje, beestje, auto voor de deur en een vast contract.

Met 30 moest ik kinderen, dan zou ik écht het leven snappen. Met die natte haartjes – en een kletsnatte badkamer en schiet nou eens op het is hier geen waterballet- op de bank naar de TV kijken. Het mooiste wat een vrouw kan overkomen, zeggen ze.

Met 40 zou ik met mijn overuren, hard werken en in de avonduren studeren wel expert status op het werk van betekenis kunnen zijn. Met 40 begreep ik het leven nog minder dan op mijn 20e.

Dus dan komt dat nog wel dacht ik, waarschijnlijk als ik 60 ben en de wereld kan rondreizen in een camper met een partner naast mij in bijpassende ANWB setje. Op een berg ergens hier ver vandaan zou ik dan ervaren wat het leven is. Daar bovenop de berg. Mooi man.

Nou nee, niet dus. Allemaal hele serieuze bijzaken.

Als je wakker wordt en nog heerlijk ligt te dromen, je midden op de dag een dansje doet, je een liedje zingt op de fiets, uitgebreid gaat koken op een doordeweekse dag, je een toetje eet voor ontbijt, je glimlacht naar die onbekende in de bus.

In een wereld waarin je alles mag zijn.

Wees eens stil. Druk. Een trut. Een grapjas. Raar en dood normaal.

Wijk eens af. Doe vooral niet je best. Doe het vandaag.

Ja ik meen het, die tatoeage die je al jaren niet zet om je ouders niet te teleurstellen bijvoorbeeld.

Belt Magic tattoo op voor afspraak.

Terug naar het oorspronkelijke staat van zijn. Ik ben dus ik speel.

Dat is het leven.

                 Magic Tattoo neemt niet op.

Ok dat is dus ruk. Hét moment dat je mee gaat met avontuur, vrijheid en wilde plannen. Nemen ze de telefoon niet op.